بزرگترین چیز در جهان چیه

بزرگترین چیز در جهان چیست؟ بزرگ ترین چیز در کیهان 10 میلیارد سال نوری وسعت دارد. بزرگترین موجود واحدی که دانشمندان در کیهان شناسایی کرده‌اند، ابرخوشه‌ای از کهکشان‌ها به نام دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریالیس است که آنقدر گسترده است که نور حدود 10 میلیارد سال طول می کشد تا در کل ساختار آن حرکت کند. جالب است بدانید که جهان تنها 13.8 میلیارد سال سن دارد. در ادامه با مجله وارونه همراه باشید تا به این سوال پاسخ دهیم که بزرگترین چیز در جهان چیست؟

دانشمندان اولین نقشه از یک ابرخوشه عظیم از کهکشان ها به نام Laniakea، خانه کهکشان راه شیری زمین و بسیاری دیگر را ساخته اند. این شبیه‌سازی رایانه‌ای، عکسی از ویدئوی مجله نیچر، ابرخوشه غول‌پیکر را با موقعیت کهکشان راه شیری به‌عنوان یک نقطه قرمز نشان می‌دهد.

بزرگ در فضا به چه معناست؟

بزرگترین چیز در جهان چیست؟ فضا پر است از فواصل و اجسام بزرگ. زمین برای ما بزرگ است، اما بر اساس طرح کیهانی اشیا، زمین کوچک است. حتی در منظومه شمسی خودمان، سیاره مشتری می تواند بیش از 1300 زمین را در خود جای دهد و خورشیدمان می تواند بیش از یک میلیون زمین را در داخل خود قرار دهد.

و در حالی که خورشید ما بزرگ به نظر می رسد، در مقایسه با بزرگترین ستاره هایی که می شناسیم کوچک به نظر می رسد. خورشید یک ستاره از نوع G یا یک کوتوله زرد است و اندازه تقریباً متوسطی در مقیاس کیهانی دارد. برخی از ستارگان “ابر غول” بسیار بسیار بزرگتر هستند. شاید بزرگترین ستاره شناخته شده UY Scuti باشد که می تواند بیش از 1700 خورشید ما را در خود جای دهد. (برخی تخمین ها برای اندازه UY Scuti آن را پایین‌تر در لیست قرار می‌دهند، اما ستاره‌های غول پیکر دیگری با اندازه مشابه وجود دارند.) اما در حالی که قطر و محیط UY Scuti بسیار زیاد است، تنها حدود 30 برابر جرم آن از خورشید ما بیشتر است: حجم و جرم لزوماً در فضا همبستگی ندارند.

حتی اجرام پرجرم‌تری که باید در نظر گرفت، سیاه‌چاله‌ها و به‌ویژه سیاه‌چاله‌های کلان جرمی هستند که معمولاً در مرکز یک کهکشان قرار دارند. برای مثال، کهکشان راه شیری میزبان سیاه چاله ای است که حدود 4 میلیون برابر جرم خورشید است. یکی از بزرگ‌ترین سیاه‌چاله‌های کلان پرجرم که تاکنون کشف شده، در NGC 4889 قرار دارد و جرم آن ۲۱ میلیارد برابر خورشید است. با این حال، حتی عظیم‌ترین سیاه‌چاله‌ها هم بزرگ نیستند، زیرا این نوع ساختار متراکم‌ترین در جهان است.

سحابی ها یا ابرهای عظیم گازی که اغلب متراکم می شوند و به ستاره های جدید تبدیل می شوند نیز اندازه های بسیار بزرگی دارند. NGC 604 در کهکشان مثلثی معمولاً به عنوان یکی از بزرگترین ها ذکر می شود. عرض آن تقریباً 1520 سال نوری است.

کهکشان ها مجموعه ای از منظومه های ستاره ای و همه چیز درون آن منظومه ها هستند: سیاهچاله ها، سیارات، ستارگان، سیارک ها، دنباله دارها، گاز، غبار و غیره. کهکشان راه شیری ما، اگر به عنوان یک شئ در نظر گرفته شود، حدود 100000 سال نوری وسعت دارد. دانشمندان برای توصیف بزرگترین کهکشان‌ها تلاش می‌کنند، زیرا آنها واقعاً مرزهای دقیقی ندارند، اما بزرگ‌ترین کهکشان‌هایی که می‌شناسیم میلیون‌ها سال نوری وسعت دارند.

بزرگترین کهکشان شناخته شده، که برای اولین بار در یک مطالعه در سال 1990 در مجله Science توصیف شد، IC 1101 است که عرض آن به اندازه 4 میلیون سال نوری است.

کهکشان ها اغلب به صورت گرانشی در گروه هایی که خوشه های کهکشانی نامیده می شوند به یکدیگر متصل می شوند. (به عنوان مثال کهکشان راه شیری بخشی از گروه کوچک محلی است که از حدود دوجین کهکشان از جمله کهکشان آندرومدا تشکیل شده است.) ستاره شناسان زمانی فکر می کردند که این ساختارها بزرگترین چیزهای موجود در جهان هستند. با این حال، در دهه 1980، دانشمندان دریافتند که گروه‌هایی از خوشه‌های کهکشانی نیز می‌توانند توسط گرانش به هم متصل شوند و یک ابرخوشه، بزرگترین دسته از اجرام در جهان را تشکیل دهند.

در حال حاضر، بهترین کاندیدای دانشمندان برای بزرگترین ابرخوشه شناخته شده در کیهان، دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریالیس است، اگرچه ستاره شناسان تقریباً یک دهه را صرف بحث در مورد ساختار کرده اند.

در سال 2013، یک تیم تحقیقاتی به رهبری ایستوان هوروات از دانشگاه ملی خدمات عمومی مجارستان، دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریالیس را در هفتمین نشست انفجار پرتو گاما هانتسویل معرفی کرد.

دانشمندان در حال مطالعه پدیده‌های کیهانی کوتاهی به نام انفجارهای پرتو گاما بودند که به عقیده اخترشناسان از ابرنواخترها یا ستارگان عظیمی که در پایان عمر خود منفجر می‌شوند، می‌آیند. تصور می‌شود که فوران‌های پرتو گاما نشانه خوبی از مکان توده‌های عظیم مواد در کیهان هستند، زیرا ستاره‌های بزرگ تمایل دارند در محله‌های متراکم‌تر تجمع کنند. هوروات و همکارانش پرتوهای گاما را پیدا کردند که در فاصله 10 میلیارد سال نوری از ما در جهت صورت فلکی هرکول و تاج بوریالیس متمرکز شده بودند.

اما این که چگونه ساختار بزرگ به وجود آمده است یک معما است. به گفته هوروات، به نظر می رسد که این ساختار با یک اصل کیهان شناسی یا چگونگی شکل گیری و تکامل جهان متضاد است. اصل مورد بحث این است که وقتی ماده در مقیاس کافی بزرگ دیده می شود باید یکنواخت باشد، اما این خوشه یکنواخت نیست.

جان هاکیلا، محقق نجوم در کالج چارلستون در کارولینای جنوبی، در یک بیانیه مطبوعاتی در سال 2014 گفت: “فکر می کردم این سازه برای وجود داشتن خیلی بزرگ است. حتی به عنوان یک نویسنده همکار، هنوز به این موضوع شک دارم.” اما، او گفت، تنها یک شانس بسیار اندک – بسیار کمتر از 1٪ – وجود داشت که محققان تعداد تصادفی پرتوهای گاما را در آن مکان مشاهده کردند.

وی افزود: بنابراین، ما معتقدیم که این ساختار وجود دارد. “ساختارهای دیگری نیز وجود دارند که به نظر می‌رسد تجانس جهانی را نقض می‌کنند: دیوار بزرگ اسلون و گروه کوازار بزرگ … دو مورد از این ساختارها هستند. بنابراین، ممکن است برخی دیگر نیز وجود داشته باشند، و برخی می‌توانند در واقع بزرگ‌تر باشند. فقط زمان مشخص خواهد کرد.”

یک مقاله در سال 2020 از ژورنال Monthly Notices of the Royal Astronomical Society وجود دیوار بزرگ Hercules-Corona Borealis را در بهترین حالت “مشکوک” خواند و اشاره کرد که این می تواند یک ضربه آماری در داده های بسیار پیچیده باشد. اما تیم اصلی که برای اولین بار وجود ابرخوشه را پیشنهاد کرد، از یافته‌های اصلی خود در مقاله‌ای در سال 2020 در همان مجله پشتیبانی کرد.

بزرگترین چیزها در سیستم خورشیدی ما چیست؟

در حالی که منظومه شمسی در مقایسه با مقیاس دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوئالیس کوچک است، در اینجا لیستی از اجرام عظیم در همسایگی خودمان آورده شده است.

• بزرگترین سیاره: مشتری، تقریباً 88846 مایل (142984 کیلومتر) عرض، حدود 11 برابر قطر زمین.
• بزرگترین قمر: گانیمد، که به دور مشتری می چرخد، تقریباً 3273 مایل (5268 کیلومتر) قطر دارد و کمی بزرگتر از سیاره عطارد است.
• بلندترین کوه: المپوس مونس در مریخ، تقریباً 15 مایل (25 کیلومتر) ارتفاع و سه برابر ارتفاع اورست روی زمین.
• بزرگترین دره: Valles Marineris در مریخ، بیش از 1865 مایل (3000 کیلومتر) طول، 370 مایل (600 کیلومتر) عرض و 5 مایل (8 کیلومتر) عمق.
• بزرگترین سیارک: وستا، که 330 مایل (530 کیلومتر) عرض دارد. در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارد.
• بزرگترین سیاره کوتوله: پلوتو بزرگترین سیاره کوتوله با قطر 1473 مایل (2370 کیلومتر) است. زمانی تصور می شد که این سیاره از سیاره کوتوله اریس کوچکتر است، اما اندازه گیری های پلوتو از نزدیک توسط فضاپیمای نیوهورایزنز در سال 2015 تایید شد.